Tysiąc myśli.

  Nie mogę się ostatnio uwolnić od tysiąca myśli w głowie. Wierzycie w to, że są ludzie sobie przeznaczeni? 

Taki ktoś dla każdej z nas (czy też każdego?). Druga połowa pomarańczy. Bratnia dusza.

 Ja całe życie w to wierzyłam. Czasem myśl przechodziła przez głowę, że gdzieś tam jest ktoś, kto niczego bardziej nie pragnie niż nas. Czeka na nas gdzieś tam, albo już go mamy przy sobie.. ;) To romantyczna wizja świata.. 

„Sek­ret szczęścia, a przy­naj­mniej spo­koju, leży w tym, żeby wyeli­mino­wać ro­man­tyczną miłość z życia, bo to ona spra­wia, że człowiek cier­pi. Tak żyje się spo­koj­niej i le­piej się ba­wi (…)” 

                                                                                                                Mario Vargas LIosa

Ludzie, którzy zawsze znajdą do siebie drogę, bo są sobie przeznaczeni. A jeśli zrozumienie tego przyjdzie do nas za późno i tą naszą drugą połowę wypuścimy z rąk, albo nigdy jej nie spotkamy.

”Są ta­cy, którzy uciekają od cier­pienia miłości. Kocha­li,  za­wied­li się i nie chcą już ni­kogo kochać, ni­komu służyć, ni­komu po­magać. Ta­ka sa­mot­ność jest straszna, bo człowiek uciekając od miłości, ucieka od sa­mego życia. 

Za­myka się w sobie.”

                                                                                                                 Jan Twardowski

Czym jest miłość? Bajką, którą ktoś nam opowiedział. A my wierzymy, że istnieje i co wrażliwsi z nas  giną wierząc w tą bajkę albo pozostają samotni. Może to wszystko bzdury.. i my szukamy całe życie wierząc, że to prawda albo mając po prostu nadzieje.

Być może związki nie dlatego nam się psują, że to nie ten człowiek ale dlatego, że my nie jesteśmy w stanie takich relacji utrzymać. Może sami nie wiemy, czego szukamy albo oczekujemy zbyt wiele. A może po prostu nikt nas nie nauczył jak taki związek utrzymać. Lepiej uporządkować sobie wszystko w głowie zanim postanowimy związać się

 z kimkolwiek. Powracając do romantycznego spojrzenia to pomimo trudności ja gdzieś tam głęboko nie przestaje wierzyć.. w szczęśliwe zakończenia, chociaż nie zawsze muszą one tak wyglądać jak nam się dzisiaj wydaje.

I gdzieś pojawia się pytanie czy mając lat 30 plus stać mnie jeszcze na marznięcie przez pół nocy tylko po to żeby jeszcze przez chwile patrzeć komuś w oczy, spontaniczne pocałunki i tęsknotę. Wydaje się czasami, że to wszystko za mną.. Bo żeby to przeżyć trzeba było by spotkać kogoś, kto ma duszę podobną do naszej.. i jeszcze trzeba by się było zakochać.. ;) no i jeszcze trzeba by było żeby ktoś czuł to samo do nas. 

A co Wy o tym myślicie ? Jak to jest z tą miłością..?